Zgodnie z normą PN-EN 12975-2:2006 [2] kolektory słoneczne powinny zostać poddane badaniom:
– ciśnienia wewnętrznego w absorberze,
– odporności na wysoką temperaturę,
– ekspozycyjności,
– zewnętrznego szoku termicznego,
– wewnętrznego szoku termicznego (badania zewnętrznego i wewnętrznego szoku termicznego mogą być połączone z badaniami odporności na wysoką temperaturę lub badaniem ekspozycyjności),
– przeciekania spowodowanego deszczem (tylko dla kolektorów z osłonami),
– obciążenia mechanicznego,
– odporności na zamarzanie (tylko dla przypadków określonych w normie 12975-2),
przeglądu końcowego.
Norma PN-EN 12975-2 na której opiera się certyfikat Solar Keymark, w ramach testów zakłada także nieobowiązkowe badanie odporności kolektora słonecznego na uderzenia symulujące gradobicie. Test polega na 10-krotnym uderzeniu (prostopadle, z dowolnego kierunku) kulą lodową o średnicy Ø 25 mm i masie około 7,5 g w szybę kolektora, z prędkością 23 m/s (83 km/h). Instytut SPF Rapperswil wykonuje takie badania także dla większych średnic kul lodowych – do Ø 50 mm. Alternatywnie, norma dopuszcza drugą metodę testowania odporności kolektora na uderzenia, z zastosowaniem kulki stalowej o średnicy 33,3 mm i masie 150 g. Badanie wykonuje się poprzez swobodne 10-krotne upuszczanie kulki z różnej wysokości (od 0,4 do 2,0 m nad kolektorem słonecznym).