Badania kolektorów

Zgodnie z normą PN-EN 12975-2:2006 [2] kolektory słoneczne powinny zostać poddane badaniom:

– ciśnienia wewnętrznego w absorberze,

– odporności na wysoką temperaturę,

– ekspozycyjności,

– zewnętrznego szoku termicznego,

– wewnętrznego szoku termicznego (badania zewnętrznego i wewnętrznego szoku termicznego mogą być połączone z badaniami odporności na wysoką temperaturę lub badaniem ekspozycyjności),

– przeciekania spowodowanego deszczem (tylko dla kolektorów z osłonami),

– obciążenia mechanicznego,

– odporności na zamarzanie (tylko dla przypadków określonych w normie 12975-2),

przeglądu końcowego.

Na życzenie możliwe jest przeprowadzenie testu odporności na uderzenie. Poza tymi podstawowymi badaniami wykonywane są również badania wydajności cieplnej cieczowych kolektorów słonecznych. Podczas pełnych badań (zleceniodawca ma prawo wybrać zawężony zakres badań) określa się krzywą sprawności kolektora, efektywną pojemność cieplną, stałą czasową oraz współczynnik korekcji kąta padania promieni słonecznych. Badana jest również krzywa oporów przepływu kolektora słonecznego.
Fot. Stanowisko badawcze kolektorów     
 
Standardowo odporność kolektora słonecznego powinna być zapewniona przy opadzie gradu o średnicy 25 mm, analogicznie do testu prowadzonego zgodnie z normą PN-EN 12975-2. W praktyce kolektory słoneczne mogą wytrzymywać uderzenia większych kul lodowych, chociażby ze względu na uderzenia pod kątem nie prostopadłym, a ostrym (zabudowa kolektorów z nachyleniem do poziomu).

Norma PN-EN 12975-2 na której opiera się certyfikat Solar Keymark, w ramach testów zakłada także nieobowiązkowe badanie odporności kolektora słonecznego na uderzenia symulujące gradobicie.   Test polega na 10-krotnym uderzeniu (prostopadle, z dowolnego kierunku) kulą lodową o średnicy Ø 25 mm i masie około 7,5 g w szybę kolektora, z prędkością 23 m/s (83 km/h).   Instytut SPF Rapperswil wykonuje takie badania także dla większych średnic kul lodowych – do Ø 50 mm.  Alternatywnie, norma dopuszcza drugą metodę testowania odporności kolektora na uderzenia, z zastosowaniem kulki stalowej o średnicy 33,3 mm i masie 150 g. Badanie wykonuje się poprzez swobodne 10-krotne upuszczanie kulki z różnej wysokości (od 0,4 do 2,0 m nad kolektorem słonecznym).