Przecisk hydrauliczny

Wstęp (na podstawie materiałów EWE)

   Metoda bezwykopowa za pomocą przecisku hydraulicznego  polega na wciskaniu w grunt stalowych rur osłonowych za pomocą siłowników hydraulicznych. Rury te mogą pozostać w gruncie jako tzw. rury (tracone) osłonowe, do których wprowadza się następnie rury przewodowe gazowe. Mogą być też usunięte z wykopu, a na ich miejsce wprowadzona rura stalowa przewodowa. Przeciski hydrauliczne ze względu na sposób prowadzenia prac dzielą się dalej na:

– niesterowane

– sterowane

Podobnie jak przeciski pneumatyczne, wymagają dwóch wykopów w ziemi, stasiecig43.jpgrtowego i końcowego, w których prowadzone są wszystkie niezbędne prace.

 

Przeciski niesterowane

 

W tej metodzie rura stalowa wciskana jest wzdłuż osi przyszłego gazociągu. Musi być ona bardzo dokładnie ustalona na etapie początkowym przecisku. Wskazaniem do tej metody jest duża średnica rury osłonowej oraz możliwość prowadzenia jej w każdych warunkach gruntowych, piasku, glinie,  a nawet twardej skale. Grunt urabiany jest za pomocą wiertła ślimakowego.  Jak już pisałem, rura po wykonaniu przecisku może być pozostawiona w otworze, jako tzw. „rura tracona” i stanowić rurę osłonową dla głównej rury gazociągowej, lub zostać z niego wypchnięta do wykopu docelowego z jednoczesnym wprowadzaniem na jej miejsce rury przewodowej (zob. rys. a i b powyżej). Pierwsze rozwiązanie stosowane jest głównie w gazociągach wysokiego ciśnienia. Podobnie jak w przeciskach pneumatycznych wciskana rura może być wykonana z jednego odcinka, lub przy większych odległościach składać się z kilku odcinków spawanych w wykopie. Po zakończeniu prac wnętrze rury oczyszczane jest tłokami pod ciśnieniem sprężonego powietrza.

 

Przecisk hydrauliczny sterowany

siecig44.jpg

Fot. Maszyna do przecisków hydraulicznych, po prawej zestaw żerdzi.

 

Składa się z kilku etapów (tekst na podstawie materiałów firmy PERFORATOR)

 

Etap I – Ze studni startowej do studni docelowej przeciskany jest ciąg rur (żerdzi) pilotowych – w odcinkach jednometrowych, łączonych na gwint. W pierwszym elemencie żerdzi, tuż za głowicą wiertniczą znajduje się element optyczny – oświetlona tablica diodowa, której obraz przenoszony jest za pomocą instrumentu elektrooptycznego oraz kamery na monitor. Obserwacja obrazu tablicy diodowej pozwala operatorowi na kontrole wykonywanego przewiertu żerdzią oraz na korektę kierunku. System ten pozwala na zrealizowanie przewiertu żerdzi pilotowych od studni startowej do studni odbiorczej z dużą dokładnością (nawet do 1‰). Po osiągnięciu celu (studni odbiorczej) można wykonać pomiar kontrolny przy pomocy niwelatora.

siecig45.jpg

 

Etap II – Po wykonaniu odcinka pilotowego do ostatniej żerdzi w studni startowej, montowany jest odpowiedni element przejściowy tzw. „poszerzasz” oraz dalej ciąg rur stalowych, o długości najczęściej jednego metra, łączonych na gwint lub innego rodzaju połączenia. W poszerzaczu znajduje się narzędzie skrawające, za którym montowany jest ciąg ślimaków transportowych. Ślimaki zamocowane są wewnątrz rur stalowych o średnicy docelowej rury medialnej. W trakcie przecisku ciągu rur stalowych ochronnych w studni docelowej wymontowuje się kolejne odcinki żerdzi pilotowej.
siecig46.jpg

 

 Omówiony etap pozwala na wykonanie w gruncie tunelu o odpowiedniej średnicy – od studni startowej do studni docelowej.

 

Etap III – Polega na wprowadzeniu do wykonanego tunelu rur medialnych, o długości 1 lub 2 metrowych odcinków spawanych w wykopie. Na początku tego etapu do ostatniego odcinka rury osłonowej, przełazowej dołącza się adapter a za nim pierwszy odcinek głównej rury medialnej. W czasie przecisku w studni docelowej rozmontowywane są kolejne odcinki rur osłonowych.

siecig47.jpg