Wiadomości wstępne
Kominy można dzielić i klasyfikować na wiele sposobów.
Ze względu na konstrukcję obudowy kominy dzieli się na:
» kominy jednowarstwowe, są to takie kominy, których ściana przewodu jest jednorodna, np. kominy murowane, ze stali grubościennej, cementowo-szamotowe itp.,
» kominy wielowarstwowe, ściana komina składa się z kilku warstw np. kominy betonowe jako warstwa nośna, z izolacją termiczną i okładzina wewnętrzną odporną na działanie spalin, kominy ze szlachetnej stali kwasoodpornej w otulinie termoizolacyjnej w płaszczu osłonowym. Do kominów wielowarstwowych należy również zaliczyć najnowocześniejsze konstrukcje SPS, współosiowe systemy powietrzno-spalinowe, gdzie przewód wewnętrzny odprowadza spaliny, a przewód zewnętrzny dostarcza powietrze do spalania,
» kominy wewnętrzne – przewody kominowe różnego przeznaczenia grupowane w kominy, prowadzone wewnątrz budynku jako samodzielna konstrukcja niezwiązana z budynkiem lub też związana ze ścianą nośną i prowadzona jako ściana kominowa,
» komin zewnętrzny – komin prowadzony na zewnątrz budynku, może być konstrukcyjnie powiązany z budynkiem, lub też szczególnego rodzaju komin niezwiązany z budynkiem – wolno stojący.
Ze względu na funkcję, jaką pełnią, kominy możemy podzielić na:
» dymowe – służą do odprowadzenia spalin od palenisk opalanych paliwem stałym; spaliny zawierają poza tlenkami gazowymi również pyły i sadzę oraz parę wodną,
» spalinowe – służą do odprowadzenia spalin z palenisk gazowych i opalanych paliwem płynnym,
» kominy wentylacyjne – nawiewne wyciągowe, służą do dostarczania powietrza koniecznego w procesie spalania, oraz wymiany zużytego powietrza w pomieszczeniu.
Ze względu na charakter pracy kominy można podzielić na:
» komin w mokrym trybie pracy – komin od niskotemperaturowych, gazowych kotłów c.o., kotłów kondensacyjnych, gdzie temperatura spalin zawarta jest w przedziale 80°C -160°C,
» komin w suchym trybie pracy – komin od palenisk na paliwo stałe, gdzie temperatura spalin wyższa jest niż 160°C,
» komin pracujący w nadciśnieniu – gdy ciśnienie wewnątrz komina jest wyższe od ciśnienia zewnętrznego (atmosferycznego). Są to kominy od palenisk z palnikami nadmuchowymi lub też kominy ze wspomaganiem mechanicznym za pomocą wentylatorów ssących lub nadmuchowych,
» komin pracujący w podciśnieniu – gdy ciśnienie wewnątrz komina jest niższe od atmosferycznego, kominy pracujące na zasadzie ciągu grawitacyjnego.
Zadania kominów
Do podstawowych zadań instalacji kominowych należy:
» odprowadzenie spalin z paleniska na zewnątrz do atmosfery,
» dostarczenie powietrza potrzebnego w procesie spalania oraz wymiana zużytego powietrza.
Aby zapewnić prawidłowe działanie palenisk, komin powinien mieć, określony przez producenta urządzenia grzewczego, minimalny ciąg kominowy. Dla kotłów gazowych z palnikiem atmosferycznym przewody kominowe należy dobierać w sposób zapewniający w trakcie pracy urządzenia grzewczego podciśnienie w kominie zawarte w przedziale 1 – 15 Pa. Efektywna długość komina to w przypadku kominów dymowego i spalinowego odległość od paleniska aż do jego wylotu. Natomiast komina wentylacyjnego od miejsca włączenia wentylacji do wylotu. Długość komina w istniejących budynkach determinowana jest w sposób określony w PN-89/B-10425.
Wymagania dla instalacji kominowych
Materiały użyte do konstruowania obudów kominów powinny być:
» niepalne, posiadać odporność ogniową co najmniej 60 min,
» w przypadku przewodów spalinowych ich powierzchnia wewnętrzna powinna być gładka i odporna na destrukcyjne działanie spalin,
» powinny zapewniać kominowi szczelność; gazoprzepuszczalność przy nadciśnieniu statycznym 40 Pa wewnątrz komina nie powinna przekroczyć wielkości 0,003 m³/(s x m²),
» wszystkie materiały powinny być dopuszczone do stosowania w budownictwie w zakresie sanitarnym, a także pod względem parametrów ciśnienia, temperatury, wilgotności i odporności ogniowej występujących w warunkach eksploatacji.
Rozwiązania konstrukcyjne kominów powinny przeciwdziałać zawilgoceniu na całej ich długości. Przekrój przewodów dymowych i spalinowych powinien być dostosowany do obciążenia cieplnego pochodzącego od urządzeń grzewczych, na całej długości przewodów nie powinno występować zmniejszenie ich przekroju. Stosowanie zbiorczych przewodów wentylacyjnych, spalinowych i dymowych z przykanalikami jest zabronione; dopuszcza się jednak stosowanie zbiorczych systemów powietrzno-spalinowych przystosowanych do pracy z urządzeniami z zamkniętą komorą spalania, wyposażonymi w zabezpieczenie przed zanikiem ciągu kominowego. Kominy powinny być skonstruowane w taki sposób, aby istniał dostęp do okresowego czyszczenia i kontroli w trakcie eksploatacji. W przypadku zmiany funkcji komina (np. z wentylacyjnego na spalinowy) należy dostosować przekrój komina do nowych warunków i zabezpieczyć przed kondensatem. Wnętrze komina powinno być gładkie, tak by straty ciągu powodowane tarciem i osadzaniem się nagaru były jak najmniejsze. Kominy używane sezonowo winny mieć wyloty zabezpieczone łatwo demontowalną siatką odporną na korozję nie dopuszczającą do zakładania gniazd przez ptaki.
W przypadku specjalnych konstrukcji systemów powietrzno spalinowych SPS:
» dopuszcza się pobór powietrza do spalania oraz odprowadzenie spalin przez ścianę budynku w budynkach zamieszkania zbiorowego tylko od urządzeń gazowych z zamkniętą komorą spalania o mocy nie większej niż 5 kW,
» w budynkach jednorodzinnych wolno stojących, zagrodowych i rekreacji indywidualnej dopuszcza się pobór powietrza i odprowadzenie spalin z urządzeń z zamkniętą komorą spalania o mocy nie większej niż 21 kW,
» w budynkach produkcyjnych i magazynowych oraz halach sportowych i widowiskowych nie ogranicza się nominalnej mocy cieplnej urządzeń z zamkniętą komorą spalania, stawia się natomiast inne ograniczenia. Odległość wylotu spalin powinna wynosić: minimum 3,0 m od poziomu terenu; minimum 8,0 m od granicy działki budowlanej; minimum 12,0 m od ściany z oknami innego budynku.
Odprowadzanie spalin przez ścianę budynku z urządzeń zasilanych paliwami płynnymi lub stałymi jest niedopuszczalne.